Iets bestaat vaak bij de gratie van z’n tegenhanger:

donker ↔ licht
mooi ↔ lelijk
dag ↔ nacht
drukte ↔ rust
yin ↔ yang

Zo kan ik nog wel even doorgaan… Zie ook m’n blog Je hebt het er maar druk mee, met die rust.

De belangrijkste tegenstelling van vandaag is echter vastzitten ↔ loskomen.

Vermoedelijk denk je bij vastzitten aan een situatie die heel vervelend is en waar je zo snel mogelijk van weg wil. Bijvoorbeeld een fase in je bedrijf waarin het niet lekker liep en je maar niet duidelijk kreeg waar het aan lag. Intussen stokte je inkomstenstroom en stond je machteloos toe te kijken.

Dat is inderdaad niet fijn en het is een logische reactie om daarvandaan te willen, liefst zo snel mogelijk. Daar is niets mis mee – het gaat mij echter om de manier waarop en de snelheid waarmee je dat wil of doet. Om de intentie en de energie erachter.

In dit blog leg ik je uit waarom vastzitten ook iets positiefs kan zijn en waarom het soms goed is om er niet meteen met alle macht bij weg te gaan.

Natuurlijk hoop ik niet dat je een nare, besmettelijke ziekte hebt, maar dat je zo’n aanstekelijk leuk persoon bent. Zo iemand wiens energie en enthousiasme als vlam in de pan op zijn of haar omgeving overslaan.

Het is natuurlijk geweldig als dat voor jou natuurlijk is. Maar als dat níet zo is, bijvoorbeeld omdat je jezelf als lijdend voorwerp ziet, dan kan je het wél leren. En word dan niet zo’n nepperd die geforceerd blij doet – daar prikt iedereen zó doorheen. Dat werkt voor geen millimeter.

Het leven overkomt je. Je probeert de rollen die je krijgt toebedeeld zo goed mogelijk te vervullen, het iedereen naar de zin te maken én de verwachtingen die mensen van je hebben zo goed mogelijk te realiseren.

Soms wil je wel ‘ns dingen veranderen, maar daar begin je niet aan. “Deze manier van werken vind ik niet handig, maar iedereen doet het zo… Dat kan ik in mijn uppie toch niet aanpassen. Vechten tegen de bierkaai.” Of: “Iedereen moet dingen doen die hij of zij niet leuk vindt, dat hoort er nou eenmaal bij.” En: “Het is toch normaal dat je na een dag hard werken moe thuis komt? Dat heeft bijna iedereen…”

Vroeg of laat raak je gefrustreerd en gestrest, misschien krijg je wel een burn-out. Logisch, want het is simpelweg onmogelijk om al die ballen perfect in de lucht te houden. Je krijgt het gevoel dat je enorm faalt, dom bent, door de mand valt, mislukt bent of wat dan ook. De oorzaak is De Wereld Die Tegen Jou Is.

Deze week viel ik in bij een orkestje dat een ervaren continuocellist nodig had voor een programma met oude muziek. Tijdens de repetitie werd ik ook als zodanig geïntroduceerd.

So far, so good.

De baspartijen zijn qua noten meestal vrij makkelijk, maar dan moet je er nog wat van maken. Je moet als continuospeler weten welke rol die ene noot heeft in het geheel, want de ene C is de andere niet. Je moet – kortom – harmonisch besef hebben.

De continuosectie van een barokensemble is bovendien als de drum & bass van een band: de sturende kracht. Niet de dirigent en ook niet de persoon met de bovenstem of de melodie (wat niet altijd hetzelfde is) hebben de feitelijke leiding, maar de continuospelers. Die zijn dus niet ‘simpele begeleiding’.

Moedwillig fouten maken

Dus zit ik daar m’n uiterste best te doen om mooie lijnen te maken… Vraagt de dirigent: “Kan je alles in dat largo (breed – red.) kort spelen? Als ware het pizzicato? En probeer niet mooi te spelen, speel maar gewoon de noten, je bent maar begeleiding. Het andere langzame deel moet je trouwens opstreek beginnen.”

Vertaling van dat laatste: daarmee spelen we dus alles verkeerd om. De zware en harmonisch spannende maatdelen die je wil benadrukken, speel je dan steeds opstreek, met minder kracht, omdat je stok nou eenmaal zo gebouwd is. En de oplossingen speel je dan afstreek, waardoor ze een lomp accent krijgen. (En dit is nog maar een deel van zijn bizarre wensen.)

De ene klant is de andere niet. Je hebt klanten en fans – dat is een wezenlijk verschil. En uiteraard werk jij alleen maar met fans.

Maar wat nou als die fan zich gedurende jullie samenwerking ineens ontpopt als een klachtpatser? Wat doe je dan?

Open deur…

Maar het is wel echt zo.

Het is zó gaaf om te merken dat een open houding – ik ben immers een open boek – anderen onbewust aanspoort om ook open(er) te zijn! Hoe meer ik mijn (maffe) zelf ben, hoe beter dit werkt.

Steeds vaker delen mensen die me niet of nauwelijks kennen hun diepste zielenroerselen met me. Ze zijn dan zelf verbaasd dat ze al die intieme informatie delen, maar ook blij. Omdat ik oordeelloos luister en ze met ongebruikelijk doch nuttig advies op weg help.

Afwisseling, nieuwe dingen beleven, nieuwe mensen leren kennen, avontuur, lol hebben, lekker gek doen. Daar houd ik van. Hoe gekker, hoe leuker. Mits niet gevaarlijk gek, natuurlijk. Ik barst gerust midden op straat in een lied uit of doe er een rondedansje met een vriendin als alternatief voor een high five.

Het maakt me daarbij ook echt geen *** uit wat mensen van me vinden. Daar maak ik me niet druk om, daar heb ik helemaal geen tijd voor. En ook geen zin in.

Hokjes, sleur, routine, vast ritme… Ik kan er echt niks mee. Sommige mensen passen prima in hokjes en leven bij de gratie van vastigheid; ze voelen zich daar zeer senang bij. Ik niet. En verreweg de meeste mensen om mij heen ook niet, zowel vrienden als klanten.

Bij mij is elke dag anders, daar krijg ik energie van. Onvoorspelbaarheid: I LOVE it!

In 1e instantie moest ik hard lachen om deze woordgrap.

In 2e instantie dacht ik: “Met deadlines in zicht, functioneerde ik vroeger beter. Voordat ik leerde zacht werken.”

Ik ben natuurlijk niet de enige. Bij lange na niet. Het gros van de mensen gaat pas écht aan de slag als er iets af MOET.

Bij mij is het principe er nog wel: als ik over een hele poos een blog/vlog/nieuwsbrief/salespagina/… nodig heb, begin ik er vaak nog niet aan. Pas als de datum in zicht komt waarop ik dat item nodig heb, kom ik in actie.

Maar het resultaat is héél anders dan toen ik nog vuur aan m’n schenen nodig had om in actie te komen.

Vakantie staat voor heel veel werkende mensen gelijk aan de héle dag niks doen en luieren in de zon. Ze kunnen niet anders, want ze hebben zich tijdens hun werk hélemaal kapot gerend en moeten daarvan bijkomen.

Dus dat je na een race tegen de klok eens even hélemaal niks doet, lijkt logisch. Maar dat is het niet.

Sterker nog: het is ontzettend ongezond om zo te leven. Ik bedoel natuurlijk niet dat het ongezond is om te ontspannen na inspanning, dat is juist goed. Maar de manier waarop die twee – hoogspanning/inspanning en ontspanning – zich tot elkaar verhouden, is nogal bepalend.