“I’m not weird, I’m limited edition.”

Of

“Eenzaam, maar niet alleen.”

Of

“Vreemde eend in de bijt.”

Of

“Rare snijboon.”

Ik kan allerlei bijschriften bedenken bij mijn vondst in de supermarkt. Die ene keer dat ik verpakte aardappelen koop en ook nog ‘ns bij een supermarkt waar ik vrijwel nooit kom, is het meteen een bijzondere ervaring. Eén die me aan mijn klanten doet denken, die zich voelen zoals de uitspraken hierboven of die dat soort dingen naar hun hoofd geslingerd krijgen.

We zaten jaren geleden naast elkaar bij een cursus timemanagement en belandden in de pauze aan dezelfde tafel. We kenden elkaar nog helemaal niet, maar Daniela stelde meteen ’n vraag over muziek leren, omdat ik tijdens het voorstelrondje zei dat dat mijn achtergrond is. “Ik speel piano, maar kan geen noten lezen. Dat moet ik echt eens leren.” Ik vroeg waarom. Zij: “Omdat dat zo hoort. Als je muziek speelt, moet je ook noten kunnen lezen.”

Ik vroeg of ze er last van had.
Speelde ze wel ‘ns samen met anderen? “Nee.”
Had ze les en moest ze daar wel ‘ns van blad lezen? “Nee.”
Waarom wilde ze dan leren noten lezen? “…”

Rescue dog

Zit je in de put? Ben je bedekt met vuil van buitenaf, niet meer in staat om te zien hoe kleurrijk jij, onder dat laagje, kunt stralen? Voel je je uit vorm?

Wees gerust – een voorbijganger zal je eruit trekken. Dat kan ’n persoon, dier of gebeurtenis of wat dan ook zijn: iets waardoor je opfleurt en je weer gezien voelt.

Net zoals mij overkwam met deze kleine bal waar ik langs fietste, die – zo bleek thuis toen ik ‘m schoonmaakte – onder de ‘rescue dogs’ zat. Het was een wat zacht geworden, bijna ovale kleine bal van Paw Patrol.

Kop op! Laat je authenticiteit zien, vier je vele talenten, intellect, gevoeligheid en al je andere kwaliteiten, en maak de wereld daarmee een heel stuk mooier.

Je hebt ’n fijne baan of bedrijf met fijne collega’s of klanten, hebt geweldige vrienden, inspirerende hobby’s, ‘n leuke partner en mss. wel kinderen. Hoe dan ook: het leven zoals je je dat ooit had voorgesteld. Maar… Je kunt er niet van genieten; je loopt op je tandvlees. Je doet wat je moet doen – met moeite – en bent vaak uitgeput. Zelfs de vele dingen die je leuk vindt, geven geen energie meer; ze zuigen je leeg.

Je hebt al van alles geprobeerd, zoals minder doen om te ontprikkelen of juist meer leuke dingen doen ter compensatie van de minder leuke dingen.

Maar het helpt niet. Je hoort jezelf denken: “Ik moet mijn leven leuk vinden”, meteen gevolgd door: “Dit is ‘n alarmerende gedachte.”

Herkenbaar?
Wat kan er dan aan de hand zijn?

De kans bestaat dat jij je een vierkante bal voelt.

Ik leg het uit.

Ik denk dat vrouwen betere leiders zijn dan mannen. Wat denk jij?

Dat vroeg Milton van Haren me n.a.v. mijn LinkedIn-tagline ‘Vrouw met ballen’.

Ik denk dat er wel ’n kern van waarheid in zit, maar dan bedoel ik vooral: ik denk dat goede leiders een goede balans hebben tussen hun mannelijke en vrouwelijke energie. Ik denk dat iedereen een goede leider in zich heeft, wanneer ‘ie alle maskers, negatieve kanten van het ego enz. laat vallen. Als we ons innerlijk kompas weer durven gebruiken, verantwoordelijkheid nemen en liefde durven verspreiden, is iedereen* ’n goede leider. Om te beginnen een ‘persoonlijk leider’.

[*Even los van mensen die zo bedraad zijn, dat zo’n ontwikkeling niet mogelijk is. Maar voor mensen met minimaal een gemiddeld IQ èn EQ is dat over het algemeen goed haalbaar.]

Het is dus goed te leren – persoonlijk leiderschap oftewel je eigen ballenbak maken. Vooral voor mensen met een bovengemiddeld hoog IQ en EQ.

“Je moet me een schop onder de kont geven. Ik heb alwéér niet geoefend.”

Dat zei mijn muziekleerling destijds. Hoewel ik geen les meer geef, geeft deze situatie wel een goed voorbeeld van hoe ik werk. Daarom deel ik ‘m graag met je.

Terug naar die leerling: een geestige, slimme dame van 55 jaar die een jaar eerder begonnen was met celloles. Ze werkt fulltime, heeft elke avond een vaste activiteit en wil in het weekend leuke dingen doen met haar man. Ze is perfectionistisch en is van het type ‘ik wil het niet leren, ik wil het kunnen’. Je weet wel: de (symbolische) marathon rennen zonder voorbereiding.

We hadden een plan bedacht om slim en efficiënt te studeren in heel weinig tijd, zodat gedurende de week tussen de lessen alle aspecten aan bod waren gekomen, zonder dat dat elk oefenmoment allemaal moest. Daar heeft ze de tijd niet voor en dat is bovendien ook helemaal niet handig – soms kun je je beter op 1 aspect richten en later alles samenvoegen.

Dat plan had ze even volgehouden, maar was weer naar d’achtergrond verdwenen.

Ze wil het graag goed doen, maar kan niet voldoen aan haar eigen strenge eisen en dat vreet aan haar.

Toen ze zei dat ik haar een schop onder de kont moest geven, zei ik:

Je voelt je ongezien met al je talenten en potentie die je maar niet voor DeVolle200 benut ziet, bent gefrustreerd, boos en moe. Je houdt de ballen in de lucht, maar je leven geeft je geen voldoening. Trouwens… waar haal je de tijd en energie vandaan om je daar óók nog eens mee bezig te houden?!

Herkenbaar? Grote kans dat je leeft zoals het hoort.

50 tinten grijs? Mijn wereld bestond lang uit slechts 2 tinten: zwart en wit. Niks nuances – alleen de uiteinden van een spectrum. Lekker duidelijk. En kleuren? Die schitterden door afwezigheid. Of nou: wellicht schemerden er wat pasteltinten uit mijn binnenste door, maar dat was het dan ook wel.

Pas toen ik na jaren en jaren door allerlei struggles en levenslessen mezelf leerde kennen, kwamen die kleuren en nuances tevoorschijn.

Iemand schreef laatst op LinkedIn o.a.: “We roepen allemaal “inclusief!”, terwijl we selecteren op geslacht, leeftijd, DISC-kleur of energie-type.”

Een interessant gesprek volgde, vooral vanwege de 2^e helft van de reactie van mijn LinkedIn-connectie Ellen Bakker: “Nog gekker vind ik leeftijdsgrenzen. Bijvoorbeeld mensen die alleen 40-plussers helpen. Hoezo kan ik als dertiger niet dezelfde hulpvraag hebben als ‘n veertiger? Waarom selecteren coaches hun doelgroep op geslacht en leeftijd en niet op hulpvraag? Er zal vast ‘n idee achter zitten, maar ik begrijp het niet.”

Juist omdat ik met 40-plussers werk, voelde ik me aangesproken om tekst en uitleg te geven: