In de allereerste sessie zegt ze bijna meteen: “Wanneer mijn kinderen van 2 en 4 thuis zijn op woensdag en vrijdag, voel ik me schuldig. Ik wil liever werken. Dat probeer ik dan ook, maar er komt niks uit mijn handen. En als ik dan aan het werk ben wanneer de kinderen op school zijn, voel ik me schuldig dat ik geen tijd voor m’n kinderen maak. Ik ben geen goede moeder.”

Het was me meteen duidelijk dat we haar zelfliefde flink zouden gaan ontwikkelen tijdens het coachingstraject. Ik zei: “Als je liever werkt, is daar toch niks mis mee? Je moet doen wat voor jou werkt – dat straalt ook af op je kinderen.”

Het was ook duidelijk dat we daarnaast lekker concreet gingen werken aan wat ze nodig heeft, wat ze wil en hoe ze dat het beste kan realiseren.

Deze afbeelding is gegenereerd door AI.

“Vandaag moet ik lunchen met die oude vriendin. Grmbl… daar heb ik echt heeeelemaal geen zin in. Ik word zo moe van haar tegenwoordig! Het gesprek gaat altijd over haar, ze vraagt nooit naar mij en eerlijk gezegd zijn onze levens te anders geworden in de 19 jaar dat we elkaar kennen. We hebben elkaar niks meer te melden, de afspraken voelen als verplichting… als ‘for old time’s sake’. Ik wil liever een blog schrijven of fotograferen in het park ofzo. Lekker creatief zijn. Daar krijg ik energie van.”

Herkenbaar?

Je belandt in dit soort afspraken doordat je met een lekke bal blijft voetballen.

Ik leg het je uit.

Toen ik een aantal jaar geleden voor COC Leiden als vrijwilliger voorlichting gaf op middelbare scholen over seksuele en genderdiversiteit, vertelde ik altijd als verplicht onderdeel van de les mijn verhaal. Waar mijn collega – we stonden altijd met z’n tweeën voor de klas – steevast een boeiend verhaal had over uit de kast komen met ontroerende of lieve details, ongeacht wie het was, had ik altijd een heel saai verhaal.

Mijn klant was de hele dag druk dingen aan het doen in haar bedrijf. Ze heeft veel klanten die allemaal iets van haar willen, liefst zo snel mogelijk. Toen ik vroeg hoe vaak ze ging plassen, keek ze me verrast en schuldbewust aan. “Ik ga niet naar de wc…” Op mijn vervolgvraag of ze dan niet moest, af en toe, zei ze: “Dat weet ik niet.”

Geloof het of niet: dat is het eerste waar we aan gingen werken. Aan af en toe stilstaan om te voelen wat je lichaam nodig heeft. Of je een glaasje water wil drinken of dat je dat juist eh… ‘kwijt moet’.

Je bent vaak moe, hebt weinig energie, je doet wat ‘moet’ en hebt geen puf meer voor wat je daarnaast ook nog graag wil doen. Hobby’s oefen je niet of nauwelijks meer uit. Je voelt je gefrustreerd, misschien ook wel doordat je onenigheid hebt met collega’s of leidinggevenden.

Natuurlijk wil je liever alle energie hebben om wèl tijd te besteden aan je hobby’s. Aan dingen die wèl voor je werken, die je leuk vindt. Je creativiteit inzetten en dingen doen waar je je ei in kwijt kunt en waarvoor je wordt gewaardeerd in plaats van beknot.

Herkenbaar? Dan gooi je veel ballen, maar vang je niets.

Ik snap dat dit om toelichting vraagt.

Vandaag (8 januari 2023) heeft 1 van mijn foto’s een eervolle vermelding gekregen bij MonoAwards: een internationaal vermaarde wedstrijd voor zwart-witfoto’s. En daar ben ik trots op.

Het gaat om deze foto, getiteld Garland – Grassland: