50 tinten grijs? Mijn wereld bestond lang uit slechts 2 tinten: zwart en wit. Niks nuances – alleen de uiteinden van een spectrum. Lekker duidelijk. En kleuren? Die schitterden door afwezigheid. Of nou: wellicht schemerden er wat pasteltinten uit mijn binnenste door, maar dat was het dan ook wel.

Pas toen ik na jaren en jaren door allerlei struggles en levenslessen mezelf leerde kennen, kwamen die kleuren en nuances tevoorschijn.

Iemand schreef laatst op LinkedIn o.a.: “We roepen allemaal “inclusief!”, terwijl we selecteren op geslacht, leeftijd, DISC-kleur of energie-type.”

Een interessant gesprek volgde, vooral vanwege de 2^e helft van de reactie van mijn LinkedIn-connectie Ellen Bakker: “Nog gekker vind ik leeftijdsgrenzen. Bijvoorbeeld mensen die alleen 40-plussers helpen. Hoezo kan ik als dertiger niet dezelfde hulpvraag hebben als ‘n veertiger? Waarom selecteren coaches hun doelgroep op geslacht en leeftijd en niet op hulpvraag? Er zal vast ‘n idee achter zitten, maar ik begrijp het niet.”

Juist omdat ik met 40-plussers werk, voelde ik me aangesproken om tekst en uitleg te geven:

Fantasie wordt werkelijkheid

Dat je nietsvermoedend ’n bekende multisportwinkelketen (die ik de ‘Griekse tiensportentoko’ noem) binnenloopt en dan ineens een bak vol met 3D-versies ziet van een door @Merijntje Betzema gemaakte 2D-fantasie-illustratie voor je Ballenwinkel-whitepaper!

Huh? Wat? Ballenwinkel?

Yep.

Een figuurlijke dan.

In de genoemde whitepaper lees je er alles over. Gratis, je gegevens achterlaten kan niet 😉

Vooral goed om ff door te nemen als je een bovengemiddeld slimme, gevoelige, multigetalenteerde 40-plusser bent die vastloopt in ‘t (werkende) leven. Je leest daar namelijk waar dat vastlopen waarschijnlijk aan ligt en hoe ik je kan helpen.

Herken je dit? Je voelt je gefrustreerd, kunt je ei niet kwijt, hebt geen energie voor je hobby’s en voelt je gestrest. Je woont in je hoofd en overdenkt alles, en je hebt fysieke en/of mentale klachten. Kortom: de stuiter is uit de bal – jou – geraakt. Je probeert dit met je berg zelfkennis te veranderen, maar…

Hoe komt het toch dat je jezelf ondanks alle inspanningen maar niet beter voelt?

Was ik maar normaal…

Dat verzuchtte ik vroeger wel eens. De 1^e x was ik een jaar of 16, ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Ik hoorde nergens bij, wist ook niet of ik dat wel wilde, maar wilde me ook weer niet zo eenzaam voelen. Ik had nauwelijks aansluiting; alleen met de leraren en wat schoolorkestgenoten uit mijn jaar kon ik het vinden. Verder wist ik me geen houding te geven; pauzes waren de hel.

Ik werd gepest. Pennen en potloden vlogen mijn kant op en belandden in mijn haar, mijn agenda werd vol gekliederd en soms zaten ‘ze’ achter me aan wanneer ik naar huis fietste. Ik negeerde het of – in het laatste geval – sjeesde zo hard als ik kon met het hart bonzend in m’n keel naar huis. Die 5 minuten duurden een eeuwigheid.

Ik vluchtte onbewust in huiswerk en hobby’s. Ik had het altijd druk – geen tijd om stil te staan bij wat er aan de hand was en wat ik nodig had. Had ik dat wel gedaan, dan had ik:

🪩Denk jij wel eens op je werk: “Die collega’s klagen zo veel, maar doen niks. Zij moeten die en die actie ondernemen om van hun problemen af te komen, dan hoef ik dat geklaag niet meer aan te horen”?

🎱Of ben jij ‘n ondernemer die zich afvraagt: “Waarom heb ik toch zo veel klanten met wie het eerst zo goed klikt, maar bij wie later zo veel gedoe aan de hand is in onze samenwerking?!”

🎾Of misschien herken je deze privésituatie. Eén persoon van een koppel schreeuwt op gezette tijden: “Waarom moet ik altijd alle leuke dingen verzinnen en neem jij nooit ‘ns initiatief?! Ik ben ‘t zat om de kar te trekken en alles te moeten voorkauwen. Doe jij nou ook ‘ns wat!” Deze persoon gooit steeds ballen naar de partner, maar die vangt ze niet. Die relatiebal rolt niet, maar ploft neer als ‘n lekke bal op ‘t strand.

Frustratie. Dat is wat al deze situaties uitwasemen.

Logisch, want je wordt tegengewerkt. Zo voelt het. De Buitenwereld moet veranderen, zodat jij lekker kunt doorstomen. Geen gekke gedachte, we hebben die allemaal wel eens.

Maar als je dit heel vaak denkt en continu klaagt over De Anderen of Het Systeem, mis je mogelijk de 1^e bal uit De Ballenwinkel (het door mij ontwikkelde model): ‘t antwoord op de vraag ‘Wie ben ik?’.

Sinds 7 jaar (begin 2018) ga ik zo veel mogelijk blootsvoets door het leven, omdat ik van mijn koude voeten en steunzolen af wilde – maar de reden doet hier niet ter zake.

Ik heb dus de keuze gemaakt om hierin anders te zijn dan gemiddeld. Veel mensen die dit (blootsvoets leven of anderszins je eigen gang gaan) ook willen, vragen me weleens hoe ik tot die keuze gekomen ben en hoe ik omga met de reacties van anderen. Vandaar dit blog.

Wat anderen denken, doet me niks. Als ik ervan overtuigd ben dat mijn keuze goed is voor mij, ga ik daar vol voor. Ik heb geen tijd en energie om me bezig te houden met wat anderen – mogelijk – denken en vinden.

Was dat altijd zo makkelijk?

Nee. En ja.

Afbeelding: gemaakt met ChatGPT o.b.v. een idee van mijn vriendin Zip Ritzen.

Ben je moe, uitgeput en tref je jezelf alsmaar weer in situaties en relaties (in de breedste zin van het woord) aan die niet bij je passen? Mensen en gebeurtenissen die je leegzuigen in plaats van je te voeden? Je kent jezelf behoorlijk goed en probeert van alles om dit te veranderen, maar toch blijft dit je maar overkomen.

Hoe komt het toch dat het je niet lukt om het tij te keren? Om deze bal de andere kant op te laten rollen?

Dat komt waarschijnlijk doordat je niet (volledig) jezelf bent. Dan ben je net een acteur in je eigen leven: je draagt ‘n masker en ’n kostuum en zegt teksten die van iemand anders zijn. Het kost veel moeite en energie om een rol te leren spelen en nog meer om die heel lang vol te houden; op den duur put het je uit.

Of om het te vertalen naar mijn ballenwereld: je jongleert met ballen die niet (allemaal) van jou zijn. Er zitten waarschijnlijk verwachtingen van je ouders, de maatschappij of van andere externe factoren tussen waaraan jij probeert te voldoen.

“Als ik met jou ga werken, moet ik zeker een nieuwe Hieke worden?!”

Dat denken sommige potentiële klanten weleens. Zo van: “Die Hieke is wel heel apart. Die wil dan vast dat ik na het coachingstraject ook zo ben.”

Nee. Dat is niet wat ik wil.