“Je moet me een schop onder de kont geven. Ik heb alwéér niet geoefend.”

Dat zei mijn muziekleerling destijds. Hoewel ik geen les meer geef, geeft deze situatie wel een goed voorbeeld van hoe ik werk. Daarom deel ik ‘m graag met je.

Terug naar die leerling: een geestige, slimme dame van 55 jaar die een jaar eerder begonnen was met celloles. Ze werkt fulltime, heeft elke avond een vaste activiteit en wil in het weekend leuke dingen doen met haar man. Ze is perfectionistisch en is van het type ‘ik wil het niet leren, ik wil het kunnen’. Je weet wel: de (symbolische) marathon rennen zonder voorbereiding.

We hadden een plan bedacht om slim en efficiënt te studeren in heel weinig tijd, zodat gedurende de week tussen de lessen alle aspecten aan bod waren gekomen, zonder dat dat elk oefenmoment allemaal moest. Daar heeft ze de tijd niet voor en dat is bovendien ook helemaal niet handig – soms kun je je beter op 1 aspect richten en later alles samenvoegen.

Dat plan had ze even volgehouden, maar was weer naar d’achtergrond verdwenen.

Ze wil het graag goed doen, maar kan niet voldoen aan haar eigen strenge eisen en dat vreet aan haar.

Toen ze zei dat ik haar een schop onder de kont moest geven, zei ik:

Je voelt je ongezien met al je talenten en potentie die je maar niet voor DeVolle200 benut ziet, bent gefrustreerd, boos en moe. Je houdt de ballen in de lucht, maar je leven geeft je geen voldoening. Trouwens… waar haal je de tijd en energie vandaan om je daar óók nog eens mee bezig te houden?!

Herkenbaar? Grote kans dat je leeft zoals het hoort.

50 tinten grijs? Mijn wereld bestond lang uit slechts 2 tinten: zwart en wit. Niks nuances – alleen de uiteinden van een spectrum. Lekker duidelijk. En kleuren? Die schitterden door afwezigheid. Of nou: wellicht schemerden er wat pasteltinten uit mijn binnenste door, maar dat was het dan ook wel.

Pas toen ik na jaren en jaren door allerlei struggles en levenslessen mezelf leerde kennen, kwamen die kleuren en nuances tevoorschijn.

Iemand schreef laatst op LinkedIn o.a.: “We roepen allemaal “inclusief!”, terwijl we selecteren op geslacht, leeftijd, DISC-kleur of energie-type.”

Een interessant gesprek volgde, vooral vanwege de 2^e helft van de reactie van mijn LinkedIn-connectie Ellen Bakker: “Nog gekker vind ik leeftijdsgrenzen. Bijvoorbeeld mensen die alleen 40-plussers helpen. Hoezo kan ik als dertiger niet dezelfde hulpvraag hebben als ‘n veertiger? Waarom selecteren coaches hun doelgroep op geslacht en leeftijd en niet op hulpvraag? Er zal vast ‘n idee achter zitten, maar ik begrijp het niet.”

Juist omdat ik met 40-plussers werk, voelde ik me aangesproken om tekst en uitleg te geven:

Fantasie wordt werkelijkheid

Dat je nietsvermoedend ’n bekende multisportwinkelketen (die ik de ‘Griekse tiensportentoko’ noem) binnenloopt en dan ineens een bak vol met 3D-versies ziet van een door @Merijntje Betzema gemaakte 2D-fantasie-illustratie voor je Ballenwinkel-whitepaper!

Huh? Wat? Ballenwinkel?

Yep.

Een figuurlijke dan.

In de genoemde whitepaper lees je er alles over. Gratis, je gegevens achterlaten kan niet 😉

Vooral goed om ff door te nemen als je een bovengemiddeld slimme, gevoelige, multigetalenteerde 40-plusser bent die vastloopt in ‘t (werkende) leven. Je leest daar namelijk waar dat vastlopen waarschijnlijk aan ligt en hoe ik je kan helpen.

Herken je dit? Je voelt je gefrustreerd, kunt je ei niet kwijt, hebt geen energie voor je hobby’s en voelt je gestrest. Je woont in je hoofd en overdenkt alles, en je hebt fysieke en/of mentale klachten. Kortom: de stuiter is uit de bal – jou – geraakt. Je probeert dit met je berg zelfkennis te veranderen, maar…

Hoe komt het toch dat je jezelf ondanks alle inspanningen maar niet beter voelt?

Was ik maar normaal…

Dat verzuchtte ik vroeger wel eens. De 1^e x was ik een jaar of 16, ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Ik hoorde nergens bij, wist ook niet of ik dat wel wilde, maar wilde me ook weer niet zo eenzaam voelen. Ik had nauwelijks aansluiting; alleen met de leraren en wat schoolorkestgenoten uit mijn jaar kon ik het vinden. Verder wist ik me geen houding te geven; pauzes waren de hel.

Ik werd gepest. Pennen en potloden vlogen mijn kant op en belandden in mijn haar, mijn agenda werd vol gekliederd en soms zaten ‘ze’ achter me aan wanneer ik naar huis fietste. Ik negeerde het of – in het laatste geval – sjeesde zo hard als ik kon met het hart bonzend in m’n keel naar huis. Die 5 minuten duurden een eeuwigheid.

Ik vluchtte onbewust in huiswerk en hobby’s. Ik had het altijd druk – geen tijd om stil te staan bij wat er aan de hand was en wat ik nodig had. Had ik dat wel gedaan, dan had ik:

🪩Denk jij wel eens op je werk: “Die collega’s klagen zo veel, maar doen niks. Zij moeten die en die actie ondernemen om van hun problemen af te komen, dan hoef ik dat geklaag niet meer aan te horen”?

🎱Of ben jij ‘n ondernemer die zich afvraagt: “Waarom heb ik toch zo veel klanten met wie het eerst zo goed klikt, maar bij wie later zo veel gedoe aan de hand is in onze samenwerking?!”

🎾Of misschien herken je deze privésituatie. Eén persoon van een koppel schreeuwt op gezette tijden: “Waarom moet ik altijd alle leuke dingen verzinnen en neem jij nooit ‘ns initiatief?! Ik ben ‘t zat om de kar te trekken en alles te moeten voorkauwen. Doe jij nou ook ‘ns wat!” Deze persoon gooit steeds ballen naar de partner, maar die vangt ze niet. Die relatiebal rolt niet, maar ploft neer als ‘n lekke bal op ‘t strand.

Frustratie. Dat is wat al deze situaties uitwasemen.

Logisch, want je wordt tegengewerkt. Zo voelt het. De Buitenwereld moet veranderen, zodat jij lekker kunt doorstomen. Geen gekke gedachte, we hebben die allemaal wel eens.

Maar als je dit heel vaak denkt en continu klaagt over De Anderen of Het Systeem, mis je mogelijk de 1^e bal uit De Ballenwinkel (het door mij ontwikkelde model): ‘t antwoord op de vraag ‘Wie ben ik?’.

Sinds 7 jaar (begin 2018) ga ik zo veel mogelijk blootsvoets door het leven, omdat ik van mijn koude voeten en steunzolen af wilde – maar de reden doet hier niet ter zake.

Ik heb dus de keuze gemaakt om hierin anders te zijn dan gemiddeld. Veel mensen die dit (blootsvoets leven of anderszins je eigen gang gaan) ook willen, vragen me weleens hoe ik tot die keuze gekomen ben en hoe ik omga met de reacties van anderen. Vandaar dit blog.

Wat anderen denken, doet me niks. Als ik ervan overtuigd ben dat mijn keuze goed is voor mij, ga ik daar vol voor. Ik heb geen tijd en energie om me bezig te houden met wat anderen – mogelijk – denken en vinden.

Was dat altijd zo makkelijk?

Nee. En ja.