Ben jij, net als mijn klanten, bovengemiddeld slim, creatief en sensitief, ben je een multipotential en vind je veel dingen leuk? En heb je geprobeerd om (om wat voor reden dan ook) ‘normaal’ te zijn? Lees: te kiezen voor – zeg – 1 soort werk en 1 tot 2 hobby’s? Ik durf te wedden dat je er doodmoe van werd. Gefrustreerd misschien ook wel en mogelijk zelfs boos op jezelf: “Waarom kan ik me niet gewoon aanpassen en doen wat anderen doen?! Dat maakt het leven zo veel makkelijker!”

Wanneer jij ’n leven leidt dat voor jou makkelijk is, of wat ik hier eigenlijk bedoel: een leven dat natuurlijk aanvoelt, krijg je rust en ruimte. Door jezelf toestemming te geven om JOUW leven te leiden, ook al is dat heel anders dan gemiddeld, krijg je rust. Daarnaast geeft het je ruimte voor je creativiteit. Dán wordt je leven pas echt makkelijker.

Dat je leven nu niet soepel aanvoelt, komt doordat de bal van je leven vierkant is.

Ik leg het je uit.

Hieke van Hoogdalem, vrouw met ballen en de persoon achter DeVolle200, stelt zich aan je voor.

In 2024 heeft DeVolle200 een transformatie ondergaan, dus tijd voor ’n nieuwe video!

Je had je nog zo voorgenomen om 2x per week een flinke avondwandeling te maken, omdat je vindt dat je te weinig beweegt en te veel binnen zit. En je wilde ook graag je creatieve hobby weer oppakken. Maar in plaats daarvan plof je na je werk uitgeput op de bank neer en kan je niks anders meer dan hangen en misschien nog wat tv kijken. Je baalt ervan en bent gefrustreerd, maar je bent te uitgeput om het te veranderen. Intussen geniet je ook niet meer van de dingen die je wèl doet.

Hoe heerlijk zou het zijn om fris en fruitig thuis te komen na een dag werken, vol energie en zin om te gaan sporten en met die hobby aan de slag te gaan?

Dat dit niet lukt, is gelukkig heel goed te verklaren: je blijft namelijk werken met kapotte ballen.

Sinds begin dit jaar (2024) geef ik 2 avonden per week zwemles volgens een methode die is gebaseerd op Alexander Techniek. Dat is een ‘zzp-bijbaan’; misschien heb je dat meegekregen toen ik rond de jaarwisseling een foto van mij en m’n diploma postte.

Hoe dan ook: laatst hadden we teamzwemmen, een dag waarop we uitwisselen hoe het gaat en in het water nieuwe ideeën uitproberen, voor elkaar zwemmen en tops en tips benoemen.

De dag erna was ik me heel sterk bewust van hoe blij ik werd van zo’n dag en dan vooral van hoeveel je kunt leren van je collega’s.

Nu denk je misschien: “Ja, lekker belangrijk. Dat is toch niet zo bijzonder? Waarom vertel je dit?”

Omdat dit voor mij niet altijd vanzelfsprekend is geweest.

In de allereerste sessie zegt ze bijna meteen: “Wanneer mijn kinderen van 2 en 4 thuis zijn op woensdag en vrijdag, voel ik me schuldig. Ik wil liever werken. Dat probeer ik dan ook, maar er komt niks uit mijn handen. En als ik dan aan het werk ben wanneer de kinderen op school zijn, voel ik me schuldig dat ik geen tijd voor m’n kinderen maak. Ik ben geen goede moeder.”

Het was me meteen duidelijk dat we haar zelfliefde flink zouden gaan ontwikkelen tijdens het coachingstraject. Ik zei: “Als je liever werkt, is daar toch niks mis mee? Je moet doen wat voor jou werkt – dat straalt ook af op je kinderen.”

Het was ook duidelijk dat we daarnaast lekker concreet gingen werken aan wat ze nodig heeft, wat ze wil en hoe ze dat het beste kan realiseren.

Deze afbeelding is gegenereerd door AI.

“Vandaag moet ik lunchen met die oude vriendin. Grmbl… daar heb ik echt heeeelemaal geen zin in. Ik word zo moe van haar tegenwoordig! Het gesprek gaat altijd over haar, ze vraagt nooit naar mij en eerlijk gezegd zijn onze levens te anders geworden in de 19 jaar dat we elkaar kennen. We hebben elkaar niks meer te melden, de afspraken voelen als verplichting… als ‘for old time’s sake’. Ik wil liever een blog schrijven of fotograferen in het park ofzo. Lekker creatief zijn. Daar krijg ik energie van.”

Herkenbaar?

Je belandt in dit soort afspraken doordat je met een lekke bal blijft voetballen.

Ik leg het je uit.

Toen ik een aantal jaar geleden voor COC Leiden als vrijwilliger voorlichting gaf op middelbare scholen over seksuele en genderdiversiteit, vertelde ik altijd als verplicht onderdeel van de les mijn verhaal. Waar mijn collega – we stonden altijd met z’n tweeën voor de klas – steevast een boeiend verhaal had over uit de kast komen met ontroerende of lieve details, ongeacht wie het was, had ik altijd een heel saai verhaal.

Mijn klant was de hele dag druk dingen aan het doen in haar bedrijf. Ze heeft veel klanten die allemaal iets van haar willen, liefst zo snel mogelijk. Toen ik vroeg hoe vaak ze ging plassen, keek ze me verrast en schuldbewust aan. “Ik ga niet naar de wc…” Op mijn vervolgvraag of ze dan niet moest, af en toe, zei ze: “Dat weet ik niet.”

Geloof het of niet: dat is het eerste waar we aan gingen werken. Aan af en toe stilstaan om te voelen wat je lichaam nodig heeft. Of je een glaasje water wil drinken of dat je dat juist eh… ‘kwijt moet’.