Dat mijn grote liefde niet luistert naar de naam ‘Wekker’, weet je waarschijnlijk al… Daar heb ik het in dit vlog immers al over gehad.

Ik ben ’n avondmens, wil liefst zo min mogelijk missen (ik ben een zgn. sensation seeker) en ga te lang door, als ik niet oplet. Dan heb ik door m’n hooggevoeligheid ook nog eens 9 uur slaap nodig om alle prikkels van al die sensations te verwerken… Tel uit je ‘winst’. Ik word dan ook steevast zeer laat wakker, wanneer ik het weer ‘ns laat gemaakt heb de avond ervoor.

Dat is op zich niet erg, want het kan. Ik maak als ondernemer immers m’n eigen rooster en ik plan dan ook niks voor 11.00 uur.

Het is wat anders als je continu extreem laat naar bed gaat en zó laat opstaat, dat je planning in de knel komt. Of wanneer je te laat in je nest ligt, maar er wél vroeg uit moet voor bijv. je kind(eren) of baan. Dan bouw je een slaapschuld op en dat is fnuikend voor je gezondheid.

Rozengeur, manenschijn…
Liefst is dat onze permanente staat van zijn.
Maar helaas is dat niet het geval,
soms bestaat ons innerlijk uit stinkend afval.

There, I said it.

99% van de tijd ben ik een vreselijk blij ei. Ik bruis van de energie en de ideeën, lach er lustig op los en geniet volop van alles en iedereen om me heen. Sommige mensen denken zelfs dat ik heel vroeg opsta en tot zeer laat doorga en ál die tijd superveel energie heb.

Da’s niet waar. Want ik sta nooit vroeg op.

En er is dus ook nog die 1%…

Dit kwam ik vorige week tegen. Het viel positief op. Ik bleef stilstaan, keek ernaar en voelde een glimlach op mijn gezicht verschijnen. Hoe verder ik las, hoe dichter mijn mondhoeken bij mijn oren kwamen te zitten.

Bam! Denk daar maar ‘ns over na.

Uiteraard zit de woordgrap in de toevoeging van ‘schijnen’ aan de zin ‘Verlichting is een staat van zijn’. Daarmee wordt ‘ie lekker letterlijk.

De figuurlijke variant – verlichting is ’n staat van zijn – klinkt meteen een stuk zweveriger, maar dat is het niet per se.

Je hoeft echt niet hele dagen op een berg in Tibet te mediteren om verlicht te zijn. Ook in het dagelijks leven in de westerse wereld kan je je verlicht voelen.

“Maar wat is dat dan?!” hoor ik je denken. Tsja, dat hangt van je definitie van verlichting af. En nee, ik bedoel hier niet de kaarsen, peertjes, TL-lampen en andere lichtbronnen. En ook niet gewichtsverlies 😉

Ik interpreteer ’t als…

Mijn scheurkalender heeft weer ’n leuke vandaag: “Ik boek dit jaar een reis naar mezelf.”

We leven in een tijd waarin steeds meer mensen zich bewust worden van het feit dat leven zoals anderen van je verwachten op de lange termijn niet werkt. Er begint wat te knagen – een leeg gevoel meestal dat is gerelateerd aan werk – en ze willen meer voldoening uit hun leven halen.

Ze schakelen hulp in om te leren naar hun hart te luisteren.

Ze boeken dus een reis naar zichzelf.

Je kent dat wel. Van die dagen waarop je allerlei mooie plannen hebt waar niks van komt. Je wilde werken AAN je bedrijf in plaats van IN je bedrijf. En wat gebeurt er?

Precies. Je rent de hele dag achter de feiten aan, bent dingen aan het regelen die snel-snel-snel moeten gebeuren omdat het anders te laat is, vergeet te eten en te drinken… En aan het einde van de dag denk je: “Ik heb SUPERveel gedaan, maar ik kan écht niet navertellen wát.”

Je neemt je voor om de eerstvolgende werkdag alsnog je plannen van vandaag uit te voeren.

En dan klap je “Morgen weer ’n dag…” zuchtend je laptop dicht en ga je wat anders doen.

Dit is voer voor de faalgarantie.

Dromen over een ander leven – niet meer in loondienst, maar voor jezelf beginnen – blijft voor veel mensen een droom.

Angsten en aannames voeren daarbij de boventoon, zoals:

• “Wat ik wil, kan niet. Daar kan je geen geld mee verdienen.”
• “Ik ben te oud.”
• “Ik kan niet ondernemen.”
• “Een baan geeft zekerheid.” (Misverstand! Check dit vlog.)
• “Er zijn er al zo veel die hetzelfde doen als ik. Ik krijg nooit klanten.”
• “Ondernemers zijn maar 40% met hun vak bezig, de rest met administratie en andere dingen die ze niet leuk vinden.”
• “Ik weet niet waar ik moet beginnen.”

Dromen, maar niet in actie komen. Dat is funest voor jou als slim, creatief en talentvol kennisvat.

Zoals ik gisteren al schreef, vind ik dingen specifiek koppelen aan nieuwjaar grote onzin. Of nou… dat is niet helemáál waar.

Ik vind het automatisme erachter bedenkelijk en het feit dat mensen die wensen zonder erbij of erover na te denken alleen met nieuwjaar geven (hoe mooi en persoonlijk en lief ook geformuleerd), terwijl het altijd het juiste moment is daarvoor.

Maar als je 1 januari heel bewust als één van de momenten in een jaar uitkiest om te bepalen waarvan je meer wil in je leven en waarvan niet, en om te bedenken hoe je dat wil doen, is daar natuurlijk niets mis mee.

Het ging mij vooral om de automatische plichtplegingen vanwege één specifieke en redelijk willekeurige datum.