Zo voel ik me al ’n paar maanden. Ik ben nog niet ‘onderaan’ of ‘erbovenop’ (’t is maar hoe je het bekijkt), maar kijk nieuwsgierig uit naar het volgende stadium.

En jij?

Klik op ‘lees meer’ en plaats je reactie!

Altijd nieuwe wegen bewandelen – I LOVE it! Onlangs heb ik ’n stemacteursdemo opgenomen voor animatie en nasynchronisatie, luister maar:

“Je moet afstand houden”, “Je moet thuisblijven”, “Je moet niet zo veel hamsteren”, “Je moet de regels rondom Corona opvolgen, anders ben je asociaal”. Enzovoort, enzovoort. Op dit moment wordt een enorme druk op ons uitgeoefend door anderen: door de overheid, door mensen die zeggen de waarheid in pacht te hebben, door je ‘gewone’ medemens.

Veel mensen krijgen hier stress van. Ze denken niet meer rationeel na omdat ze bang zijn, doen alles wat ze gezegd wordt en denken daarmee veilig te zijn, zonder verdere vragen te stellen bij wat ze doen of opgedragen krijgen.

Feitelijk hadden we hier altíjd al mee te maken. Elke dag. Niet met het Corona-virus, maar wél met de patronen waarin mensen zich veilig wanen; waarin ze reageren op wat ‘moet’ en wat ze gezegd wordt. Waarin ze zich slaafs onderwerpen aan hun leven.

Voor veel mensen werkt dat, voor een aantal mensen niet. Jij bent zo iemand; passief leven past niet bij jou, jij wil regie voeren en vooruit. Zelf bepalen wat je doet. Autonomie is belangrijk voor je.

Moetjes versus willetjes

Er zijn in het ‘normale’ leven, los van rondwarende virussen, ook heel wat patronen waar we ons gemerkt of ongemerkt naar voegen. Verwachtingen van je baas, je collega’s, familie en de maatschappij. Je kent zelf ongetwijfeld meerdere voorbeelden van verwachtingen waaraan je geacht werd te voldoen, terwijl die niet bij je pasten. En je innerlijke strijd om te bepalen of je gaat doen wat je zelf wil of tóch wat die ander wil.

Hoe zou het zijn als je leven uit louter – of in elk geval: zo veel mogelijk – ‘willetjes’ bestaat? Dat er (bijna) geen ‘moetjes’ meer in voorkomen? En nee, ik bedoel niet de in de vorige eeuw verplichte huwelijken tussen een jonge man en een jonge vrouw die een kind van dat heerschap verwachtte voordat ze getrouwd waren.

Ik bedoel jouw leven.

Hoe wil jij dat vormgeven?

Als er zó veel druk op je wordt uitgeoefend, zelfs met psychologische chantagemiddelen zoals iemand een schuldgevoel aanpraten wat nu steeds meer gebeurt, hoe ga je daar dan mee om?

Hoe blijf je (bij) jezelf, te midden van al dat tumult?