Wat het zwembad te maken heeft met jouw vrijheid

Zwemmend maak ik m'n hoofd leeg én kom ik op ideeën. In dit geval gebeurde er iets in het zwembad waar we allemaal een mooie les uit kunnen halen.

Kijk maar.

Sommige mensen vinden vrijheid eng, zelfs binnen duidelijke kaders.

Zoals de lijnen van het zwembad.

Elke donderdag zwem ik 1 km. Of meer. Nou is dat op zich niet interessant, maar laatst gebeurde er iets wat mijn aandacht trok.

Alle banen waren al bezet. Een nieuw persoon kwam het zwembad in en observeerde de banen, om te beslissen bij wie ze zich zou voegen. Dan let je meestal op hoeveel mensen er al in een baan liggen en hoe snel ze zwemmen. Je vraagt je af of je daarbij past en voegt in.

Ik was op dat moment de enige die alleen zwom. Precies in haar tempo. Dus kwam ze in mijn baan. Logisch.  

Wat minder logisch was: ze wilde per se rechts aanhouden. Terwijl ik het handiger vind om de baan in tweeën te delen en ieder heen en weer te zwemmen in ’n eigen helft. Ik stelde dat voor, ze ging akkoord.

Even later bleek ze een baan te zijn opgeschoven. Daar lagen ze nu dan met 3 zwemmers die er nogal uiteenlopende tempi op na hielden. Veel gemanoeuvreer en inhaalslagen… Ik stond even stil om die baan te observeren.

En wat schetste mijn verbazing?

Mijn ex-zwemgenote zwom weer rondjes.

Blijkbaar – en dat is uiteraard een dikke vette aanname - vond ze dat toch fijner.

Ik was gefascineerd en verbouwereerd tegelijk en moest er ook wel om lachen.

Hoe kan het dat je je vrijheid inruilt voor een beklemmend, beperkend en zelfs belemmerend hokje?

Ze had ’n eigen baan, waarin ze kon doen wat ze wilde. Ze kon zwemmen in haar eigen tempo, hoefde niet op te letten of ze rücksichtlos rugslag kon doen en had het rijk alleen. Daarvoor moest ze een gewoonte opgeven: niet meer rechts aanhouden en rondjes zwemmen, maar heen en weer op dezelfde helft.

Ze koos echter voor een baan waar meerdere mensen in zwommen, waarin ze om hen heen moest laveren omdat ze veel trager waren én waarin ze steeds moest opletten welke slag ze koos om anderen niet letterlijk voor het hoofd te stoten. Maar nu kon ze wél haar rondjes zwemmen.

Ik vond het allemaal wel best; ik had mijn baan weer voor mij alleen.

Aan mijn andere zijde lag een inmiddels andere solozwemmer. Hij verliet het bad, de baan was vrij. Maar mijn ex-baangenote bleef in haar volle baan liggen. Niemand schoof op, ze bleven onhandig achter elkaar aan en om elkaar heen zwemmen.

De enige verklaring die ik kon bedenken, was: sommige mensen vinden vrijheid beangstigend. Vrijheid om eigen keuzen te maken; vrijheid om een vast patroon te doorbreken. Het verklaarde echter niet waarom die ene baan leeg bleef. Daarin had ze alles kunnen doen wat ze wilde, óók haar geliefde rondjes zwemmen.

Vredig dreef ik door het chloorwater; mijmerend, glimlachend en geïnspireerd. Ik dacht aan mijn hobby van de avond ervoor: "Alles is aanbod, net als bij theatersport!".

Ga de komende week eens bij jezelf na in welke situaties je je het prettigst voelt: als je complete vrijheid hebt? Als de meeste dingen al voor je zijn uitgestippeld? Of iets ertussenin? En strookt dat met wat je over jezelf dacht?

Stuur je reactie naar [email protected] of zet 'm onder het filmpje!