“Je moet me een schop onder de kont geven. Ik heb alwéér niet geoefend.”
Dat zei mijn muziekleerling destijds. Hoewel ik geen les meer geef, geeft deze situatie wel een goed voorbeeld van hoe ik werk. Daarom deel ik ‘m graag met je.
Terug naar die leerling: een geestige, slimme dame van 55 jaar die een jaar eerder begonnen was met celloles. Ze werkt fulltime, heeft elke avond een vaste activiteit en wil in het weekend leuke dingen doen met haar man. Ze is perfectionistisch en is van het type ‘ik wil het niet leren, ik wil het kunnen’. Je weet wel: de (symbolische) marathon rennen zonder voorbereiding.
We hadden een plan bedacht om slim en efficiënt te studeren in heel weinig tijd, zodat gedurende de week tussen de lessen alle aspecten aan bod waren gekomen, zonder dat dat elk oefenmoment allemaal moest. Daar heeft ze de tijd niet voor en dat is bovendien ook helemaal niet handig – soms kun je je beter op 1 aspect richten en later alles samenvoegen.
Dat plan had ze even volgehouden, maar was weer naar d’achtergrond verdwenen.
Ze wil het graag goed doen, maar kan niet voldoen aan haar eigen strenge eisen en dat vreet aan haar.
Toen ze zei dat ik haar een schop onder de kont moest geven, zei ik:
“Waarom zou ik dat doen? Dat je aan perfectionistische eisen wil voldoen maar dat niet voor elkaar krijgt, voelt voor jou al als een straf. Waarom zou ik daar dan nog een schepje bovenop doen?! We kunnen beter onderzoeken waarom het vorige plan gesneuveld is en welk nieuw plan wèl kans van slagen heeft. Is er bijvoorbeeld een avondactiviteit die je kan schrappen?”
Uiteindelijk kwamen we erop uit dat ze minstens 1 activiteit kon laten vallen; die deed ze vooral voor de ander. Bovendien kon van een andere de frequentie omlaag naar 1x per 2 weken. Ze dacht aanvankelijk zwart-wit: wel of niet blijven doen, maar er bleek een grijze middenweg mogelijk.
Samen met jou maatwerkoplossingen zoeken voor jouw situatie – dat vind ik het leukste wat er is. En vaak blijkt het om iets anders te gaan dan de vraag waarmee je komt, net als met deze leerling. Ja, ze leerde cello spelen, maar ik bleek stiekem meer haar coach voor persoonlijke ontwikkeling met muziekles als aanleiding.
De puzzel om alle ballen die ze wilde in haar leven in haar agenda te krijgen en ook kritisch te kijken welke er weg konden of gewijzigd konden worden, is waar ik helemaal van aan ga.
