Was ik maar normaal…
Dat verzuchtte ik vroeger wel eens. De 1e x was ik een jaar of 16, ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Ik hoorde nergens bij, wist ook niet of ik dat wel wilde, maar wilde me ook weer niet zo eenzaam voelen. Ik had nauwelijks aansluiting; alleen met de leraren en wat schoolorkestgenoten uit mijn jaar kon ik het vinden. Verder wist ik me geen houding te geven; pauzes waren de hel.
Ik werd gepest. Pennen en potloden vlogen mijn kant op en belandden in mijn haar, mijn agenda werd vol gekliederd en soms zaten ‘ze’ achter me aan wanneer ik naar huis fietste. Ik negeerde het of – in het laatste geval – sjeesde zo hard als ik kon met het hart bonzend in m’n keel naar huis. Die 5 minuten duurden een eeuwigheid.
Ik vluchtte onbewust in huiswerk en hobby’s. Ik had het altijd druk – geen tijd om stil te staan bij wat er aan de hand was en wat ik nodig had. Had ik dat wel gedaan, dan had ik:
Kortom: dan had ik mezelf leren kennen, waardoor ik rust en overzicht zou hebben gehad. Want ken je jezelf, dan weet je wat je wil en nodig hebt en kun je vanuit een stevige basis de wereld om je heen benaderen zonder angst. Met open vizier in plaats van vanachter een dikke gewapend betonnen muur.
Fast forward.
Toen ik ruim 2x zo oud was, leerde ik dit alsnog – rond m’n 34e. Na ’n bore- en burn-out zo’n 6 jaar daarvoor had ik wel iets meer over mezelf geleerd, maar nu pas brak de tijd aan waarin ik m’n intuïtie echt leerde kennen. Mijn zelfkennis groeide, mijn mensenkennis groeide. Ik werd een heel ander mens.
Of nee – ik werd mezelf.
Mijn leven veranderde daardoor 180 graden:
Mijn kern was altijd stevig geweest, maar was bedolven geraakt onder allerlei ruis. Toch bleef ik mezelf trouw door mijn liefde voor klassieke muziek te uiten op school bijvoorbeeld. Ik voer mijn eigen koers en deed wat ik belangrijk vond. Maar die koers ging wel door een dikke mist.
De mist is jaren geleden gelukkig opgetrokken. Ik weet wie ik ben, wat ik wil en wat ik nodig heb om te floreren. Waar de bal (ik) steeds tot stilstand kwam en leegliep, rolt ‘ie nu weer stuiterend door het leven, omdat ‘ie weet waar ‘ie heen gaat. De koers is helderder dan ooit.
En normaal willen zijn? Daar heb ik alleen nog maar last van als ik in ’n dip zit en zie dat ‘normale’ mensen zo veel gemakkelijker door het leven glijden, omdat ze beter passen in de hokjes die de maatschappij bedacht heeft. Maar wanneer het goed gaat, omarm ik mijn abnormaliteit. Die maakt mijn leven ’n interessante zoektocht en lessenreeks, en zorgt dat het nooit saai is.
Ken je dit? Wens je ook wel eens dat je leven simpeler was? Snap ik. Maar wees alsjeblieft niet normaal! We stikken in de eenheidsworst; de wereld heeft bijzondere mensen nodig! Je leven kan je wel een stuk gemakkelijker maken door te ontdekken wie jij bent, wat je wil en wat je nodig hebt. Daar help ik je graag bij.
