Vroeger had ik ’n hekel aan langzame muziekdelen, vooral om ze te spelen. Ik speelde liefst dingen met pit en tempo. Als continuospeler moest ik het tempo bewaken, maar ik ging steeds sneller. Blijkbaar was ik op de vlucht voor iets. Nu speel ik óók graag langzame delen en leg daar zo veel mogelijk gevoel in. Bovendien komt het lang niet meer zo vaak voor dat ik vooruit ga in tempo.
Hier zit 'n belangrijke levensles in die veel verder reikt dan muziek maken. Ook als je helemaal niks hebt met muziek - of dat nou klassiek is of iets anders - kan je er wat aan hebben.
Kijk maar.