Sinds begin dit jaar (2024) geef ik 2 avonden per week zwemles volgens een methode die is gebaseerd op Alexander Techniek. Dat is een ‘zzp-bijbaan’; misschien heb je dat meegekregen toen ik rond de jaarwisseling een foto van mij en m’n diploma postte.
Hoe dan ook: laatst hadden we teamzwemmen, een dag waarop we uitwisselen hoe het gaat en in het water nieuwe ideeën uitproberen, voor elkaar zwemmen en tops en tips benoemen.
De dag erna was ik me heel sterk bewust van hoe blij ik werd van zo’n dag en dan vooral van hoeveel je kunt leren van je collega’s.
Nu denk je misschien: “Ja, lekker belangrijk. Dat is toch niet zo bijzonder? Waarom vertel je dit?”
Omdat dit voor mij niet altijd vanzelfsprekend is geweest.
Ik wilde wel graag leren, maar niet zomaar van iedereen en in elke omstandigheid. En al helemaal niet tijdens verplichte cursussen of van collega’s. Want ik was bang. Al wist ik dat destijds niet. Als iemand zei dat ik op een cursus moest, dacht ik meteen: “Oh, dus ik doe het niet goed?!” Ik voelde me bedreigd en aangevallen.
Gevalletje fixed mindset. Wàt zeg ik?! Vastgeroeste, verankerde en versteende mindset.
Ik weet bijvoorbeeld nog dat ik tijdens mijn studie schoolmuziek (opleiding docent muziek) aan het conservatorium alleen maar aandacht besteedde aan wat ik kon en leuk vond – wat hetzelfde was in die tijd – en dat ik achteraf bezien heel veel energie verspilde aan omzeilen wat ik niet kon. Begeleiden op de piano bijvoorbeeld, akkoorden leren spelen… “Van die soort dingen”, zoals mijn oma zei. Want iedereen was heel goed in popmuziek. En ik bakte er als ‘klassHieker’ niks van en wilde niet dat men dat hoorde. Dat ze het wisten, was al erg genoeg. Ik was zo’n beetje de enige die louter klassiek geschoold was en die weinig wist van popmuziek. Of nou, weten ging nog wel, maar ik had er niet echt gevoel voor. Ik deed wat ik moest doen op dat vlak en meed de rest. Het voelde niet als faalangst, want ik vond dat ik dingen best fout mocht doen zoals onvoldoendes halen voor wiskunde in de jaren ervoor, maar wie weet is het wel een variatie op dit thema, om in muziekterminologie te blijven.
Hoe dan ook: nu, ruim 20 jaar later, is het heel anders.
Dat ging natuurlijk niet zonder slag of stoot. Na een hele intensieve reis door mezelf, die nooit klaar is maar waarmee de grootste en belangrijkste lessen na zo’n 8 jaar intussen wel zijn geleerd, ben ik niet meer bang voor dit soort dingen. Ik weet wat ik kan, ik weet wat ik niet kan en ik weet wat ik wil leren.
Fouten maken is leuk, want juist daardoor leer je!
Ja, dat roept iedereen. Ik weet het. Maar wanneer je dat eenmaal ervaren hebt, weet je dat het ook echt zo werkt. (Tip: ga op theatersport, dan leer je te falen en kan je er ook nog hard om lachen.)
Intussen weet ik dus wie ik ben en wat mijn kracht is. En juist daardoor kan ik ontspannen in wat ik (nog) niet (zo goed) kan. Ook een leuk effect: ik ben oprecht nieuwsgierig geworden naar andere manieren dan de mijne om hetzelfde resultaat te bereiken.
Want intussen ben ik oud en wijs genoeg om te zien hoe verschillend mensen zijn en dat er echt megaveel wegen naar Rome Leiden (pun intended) en dat mijn ego onbeduidend is als het gaat om prestaties.
En zo kwam het dat ik laatst zo genoot van de verhalen, innovatieve ideeën en tips van mijn collega’s en over hun manier van uitdagingen aangaan. Daardoor kreeg ik ook weer ideeën om mijn cursisten verder te helpen.
De les hier is dus: wees jezelf, dan haal je op een ontspannen manier het meeste uit je leven.
Ik kijk al uit naar het volgende teamzwemmen! Jammer dat het niet in een ballenbak is… 😉
