Toen ik een aantal jaar geleden voor COC Leiden als vrijwilliger voorlichting gaf op middelbare scholen over seksuele en genderdiversiteit, vertelde ik altijd als verplicht onderdeel van de les mijn verhaal. Waar mijn collega – we stonden altijd met z’n tweeën voor de klas – steevast een boeiend verhaal had over uit de kast komen met ontroerende of lieve details, ongeacht wie het was, had ik altijd een heel saai verhaal.
Want ik ervoer nooit een kast in mijn leven. Ik had niet het idee dat ik niet mezelf kon zijn. (Nog even los van het feit dat ik veel minder mezelf was dan ik dacht, maar dat is een heel ander verhaal voor een heel ander blog. Of voor meerdere blogs.)
Ik kom uit een links cultuurminnend milieu. Mijn moeder was o.a. muziekdocente en beleidsmedewerker bij de muziekschool in Leiden en mijn vader doceerde bouwkunde aan de TU Delft. (Ze leven nog hoor, maar ze zijn al lang met pensioen. Vandaar de verleden tijd.) En ik zat zelf ook diep verankerd in de culturele sector met mijn kinder-/jeugdkoor, cellolessen en orkestrepetities. Ik woonde praktisch op die muziekschool. En dan gingen we ook nog naar toneelvoorstellingen, musea enzovoort. Ik maakte zelfs als 4-jarige mijn ouders op zondag wakker en smeekte ze om met me naar ‘het’ museum te gaan. (Er zijn in Leiden tig musea, maar kniesoor die daarop let.)
Enfin.
Het is in zulke linkse culturele kringen heel normaal om niet-hetero te zijn, veel collega’s van m’n moeder hadden of hebben een partner van hetzelfde geslacht. Het was dus gewoon geen issue, het was gewoon zo. Klaar.
Tijdens mijn lange relatie inclusief huwelijk met een man ontdekte ik dat ik ook – of eigenlijk: vooral – op vrouwen val. Ik was een jaar of 34. Dat was trouwens niet de reden om te scheiden; die komt straks. Ik vertelde m’n omgeving wel over mijn voorkeur, maar maakte er geen ding van. Mijn ouders en vrienden evenmin.
Wat ik dan ook op die scholen vertelde aan die 14- en 15-jarigen, was iets als: “Je wil nu natuurlijk heel graag weten wie je bent. Dat snap ik. En dat is prima. Maar het kan zijn dat je later alsnog dingen over jezelf ontdekt die je nu niet weet. Sta open voor het moment. Weet dat je kunt veranderen en durf daarnaar te handelen. Lang niet iedereen weet al op jonge leeftijd dat hij, zij of die lesbisch, homoseksueel, a- of panseksueel is. Of transgender. Of non-binair. Of… vul maar in.”
Ik ervoer dus geen kast. Tenminste, niet als het gaat om mijn voorkeur voor vrouwen en mijn iets later ontdekte non-binariteit.
Maar wel als het gaat om een ander wezenlijk deel van mezelf.
Ervoor uitkomen dat ik hoogbegaafd ben, is nog steeds een ding, terwijl ik nu bijna 43 ben. Ik hoef het gelukkig bijna nooit letterlijk te benoemen, ik omschrijf het meestal. Dat heb ik moeten leren trouwens. Het helpt vaak ook helemaal niet om het H-woord te gebruiken; het werkt averechts.
Ik grap dan ook weleens: “Uit de kast komen als hoogbegaafde, vond ik veel moeilijker dan te zeggen dat ik op vrouwen val.” En je weet waarschijnlijk wel dat in elke grap een kern van waarheid zit.
Op het moment dat ik helemaal vastliep in mijn leven, was ik 29 jaar en werkte ik bij een goed doel op kantoor. Ik voelde me ongezien, onbegrepen en was gefrustreerd en boos op de wereld. Ik had veel wrijving met mijn manager en met de collega’s met wie ik het meeste contact had.
Later ontdekte ik dat die en andere problemen voortkwamen uit mijn hoogbegaafdheid en hoogsensitiviteit. (En uit mijn afkeur voor kantoorpolitiek.) En dat ik als vlucht of verdediging al jong in mijn hoofd was gaan leven, waardoor ik nog maar voor een klein deel in contact stond met mezelf. Zo ontdekte ik ook dat mijn ex-genoot en ik niet meer bij elkaar pasten. Dat had – de koe in de kont kiek’nd – slechts deels te maken met het feit dat hij een man is. Ik heb niks tegen mannen, maar ze denken vaak heel anders. De mijne zat echter zo anders in elkaar dan ik, dat de relatie niet meer werkte.
De ballen rolden uit elkaar. Dan moet je je conclusies trekken en je ballenbak herinrichten.
Toen ik langzaamaan begon te omarmen dat mijn brein anders werkt dan gemiddeld, snapte ik ook waarom ik zo veel verschillende soorten werk had gedaan, waarom ik zo snel verveeld kan raken en waar mijn combinatie van bore- en burn-out rond mijn 29e vandaan kwamen.
Ik leerde in sneltreinvaart mijn intuïtie kennen en gebruiken en kwam dus uit mijn hoofd, waardoor ik veel meer in contact stond met mezelf en daardoor juist ook met de omgeving. En ik leerde over wat het is om HSS HSP (high sensation seeking high sensitive person) en (zeer) hoogbegaafd te zijn.
Ik was dus enorm aan het veranderen.
Of nee – mezelf aan het worden.
Min of meer noodgedwongen werd ik ondernemer, maar het bleek mijn redding. Ik ben behoorlijk ongeschikt als werknemer, tenzij er een omgeving is waar ik laat kan beginnen, mijn eigen tijd kan indelen, ik geen vergaderingen en ander geneuzel hoef bij te wonen en als mijn verbeterbrein wordt gewaardeerd. En oh ja – ik moet ook nog mijn functie-/vak-/afdelingsoverstijgende creatieve denkkracht kunnen inzetten.
Kortom: het is maar goed dat ik – rasgeneralist – voor mezelf ben begonnen.
Nog steeds ben ik dagelijks meer mezelf aan het worden, zodat ik steeds meer voldoening ervaar. En rust. En richting. Ik weet nu diep vanbinnen wie ik ben, wat ik wil en wat ik nodig heb. En daar leef ik naar – dat kan ik ook vrij gemakkelijk, want ik heb geen kinderen en woon alleen. Ik heb trouwens wel een vriendin; we hebben een open latrelatie. Wie mij als middelbare scholier of student kende, had dat nooit gedacht. Ik was heel braaf, best tuttig en was misschien wel wat wereldvreemd. Dat ik niet alleen een relatie heb met een vrouw, maar dat die relatie ook nog die 2 genoemde vormen aannam, is best een ehm… wending.
Een vriendin zei daarover ooit: “Jij bent een venster naar een andere wereld.” Ik vond het behalve een eer ook verbazingwekkend en grappig, want ik zag ànderen altijd zo. Mensen die al vroeg relaties hadden, experimenteerden met van alles, flink uitgingen en wat dies meer zij. Maar het sloeg inderdaad toch ook op mij.
In mijn huidige werk ben ik ook ’n venster naar een andere wereld: naar hoe jouw leven eruit kan zien als je helemaal jezelf bent. Natuurlijk ga jij niet mijn leven leiden, maar het jouwe. Maar ik zal je stimuleren en helpen om je leven zo in te richten, dat jij jouw uniciteit, authenticiteit, talenten, multipotentieel, creativiteit en intelligentie kunt benutten. Kortom: om JOUW leven te leiden, zodat je voldoening ervaart.
Ik noem dat je eigen ballenbak creëren.
Gooi gerust een balletje op als je daar meer over wil weten.
