Mijn klant was de hele dag druk dingen aan het doen in haar bedrijf. Ze heeft veel klanten die allemaal iets van haar willen, liefst zo snel mogelijk. Toen ik vroeg hoe vaak ze ging plassen, keek ze me verrast en schuldbewust aan. “Ik ga niet naar de wc…” Op mijn vervolgvraag of ze dan niet moest, af en toe, zei ze: “Dat weet ik niet.”
Geloof het of niet: dat is het eerste waar we aan gingen werken. Aan af en toe stilstaan om te voelen wat je lichaam nodig heeft. Of je een glaasje water wil drinken of dat je dat juist eh… ‘kwijt moet’.
Jezelf wegcijferen voor anderen had bij deze klant extreme vormen aangenomen met enorme gevolgen. Ze was de connectie met haar lichaam helemaal kwijt, het enige wat ze voelde was uitputting. Ik bedoel met ‘het enige’ niet dat uitputting ‘slechts iets kleins is’, want dat is nogal wat natuurlijk. Maar de talrijke subtielere signalen die daaraan voorgegaan zijn, had ze niet meegekregen, alleen dat ene stadium waar ze nu in zat was haar duidelijk geworden.
Ze wilde leren om haar werk anders in te delen, zodat ze weer fitter zou worden. Iets met planning en agenda’s en zo.
“Dat gaan we doen, maar eerst is het nodig om aan andere dingen te werken”, zei ik.
Stapje voor stapje hebben we gewerkt aan voelen. Zijn versus doen. Graven in jezelf, zodat je jezelf leert kennen. Want deze dame wist eigenlijk niet goed wie ze was buiten haar rol als kostwinner, moeder en echtgenote.
Langzaamaan leerde ze zichzelf kennen en voelde ze wat ze nodig heeft. Van daaruit was er ook weer ruimte om te voelen wat ze zelf wil, los van wat anderen van haar willen of wat ze denkt dat anderen van haar willen. Na het traject zei ze daarover: “Wat wil IK en hoe krijg ik dat het beste voor elkaar? Dat is een nieuwe drijfveer die ik niet kende. Wat voor de ander belangrijk is, is nog wel ’n vraagstuk, maar niet het belangrijkste. Daardoor kan ik veranderingen in gang zetten.”
Nu weet ze dus heel goed wat ZIJ wil en wat zij nodig heeft. “Ik ben emoties aan het ontwikkelen die ik niet ken, zoals trots zijn. Ik ervaar veel positieve emoties over mezelf; onbekend terrein voor mij. Dat heeft veel emotionele kleur en rijkdom gebracht. Ik ga me hierin verder ontwikkelen, dat vind ik leuk en spannend!”
De hele dag, dag in dag uit, zo veel ballen in de lucht houden dat je ‘geen tijd hebt’ om naar de wc te gaan… Zo kwam ze binnen. Aan het einde van het traject had ze haar ballenbak in de basis af. Ze kwam van ver, haar proces had veel tijd nodig. Ze heeft enorme stappen gezet en de basis van haar ballenbak hebben we samen gemaakt. De ballen erin is ze daarna zelf steeds weer gaan bijstellen. Hij veranderde in het begin vaak. Logisch, want ze kende zichzelf nog niet zo goed en was dus lekker aan het experimenteren. Of beter: spelen.
Ben jij ook ballen in de lucht aan het houden? Dan sta je in de overleefstand in plaats van dat je echt leeft. Hoe zou het zijn om ontspannen en speels in het leven te staan en een op JOUW leven gemaakte ballenbak te hebben waar je lekker in kunt spelen?
Gooi gerust een balletje op als je daar meer over wilt weten.
