Het leven overkomt je. Je probeert de rollen die je krijgt toebedeeld zo goed mogelijk te vervullen, het iedereen naar de zin te maken én de verwachtingen die mensen van je hebben zo goed mogelijk te realiseren.

Soms wil je wel ‘ns dingen veranderen, maar daar begin je niet aan. “Deze manier van werken vind ik niet handig, maar iedereen doet het zo… Dat kan ik in mijn uppie toch niet aanpassen. Vechten tegen de bierkaai.” Of: “Iedereen moet dingen doen die hij of zij niet leuk vindt, dat hoort er nou eenmaal bij.” En: “Het is toch normaal dat je na een dag hard werken moe thuis komt? Dat heeft bijna iedereen…”

Vroeg of laat raak je gefrustreerd en gestrest, misschien krijg je wel een burn-out. Logisch, want het is simpelweg onmogelijk om al die ballen perfect in de lucht te houden. Je krijgt het gevoel dat je enorm faalt, dom bent, door de mand valt, mislukt bent of wat dan ook. De oorzaak is De Wereld Die Tegen Jou Is.

Deze week viel ik in bij een orkestje dat een ervaren continuocellist nodig had voor een programma met oude muziek. Tijdens de repetitie werd ik ook als zodanig geïntroduceerd.

So far, so good.

De baspartijen zijn qua noten meestal vrij makkelijk, maar dan moet je er nog wat van maken. Je moet als continuospeler weten welke rol die ene noot heeft in het geheel, want de ene C is de andere niet. Je moet – kortom – harmonisch besef hebben.

De continuosectie van een barokensemble is bovendien als de drum & bass van een band: de sturende kracht. Niet de dirigent en ook niet de persoon met de bovenstem of de melodie (wat niet altijd hetzelfde is) hebben de feitelijke leiding, maar de continuospelers. Die zijn dus niet ‘simpele begeleiding’.

Moedwillig fouten maken

Dus zit ik daar m’n uiterste best te doen om mooie lijnen te maken… Vraagt de dirigent: “Kan je alles in dat largo (breed – red.) kort spelen? Als ware het pizzicato? En probeer niet mooi te spelen, speel maar gewoon de noten, je bent maar begeleiding. Het andere langzame deel moet je trouwens opstreek beginnen.”

Vertaling van dat laatste: daarmee spelen we dus alles verkeerd om. De zware en harmonisch spannende maatdelen die je wil benadrukken, speel je dan steeds opstreek, met minder kracht, omdat je stok nou eenmaal zo gebouwd is. En de oplossingen speel je dan afstreek, waardoor ze een lomp accent krijgen. (En dit is nog maar een deel van zijn bizarre wensen.)

Mensen veranderen gedurende hun leven. Ondernemers al helemaal, want een bedrijf runnen is zo ongeveer de grootste leermeester en de meest confronterende spiegel die je kan hebben. Wil je je bedrijf ontwikkelen, dan moet je jezelf ontwikkelen.

Als het goed is, worden mensen steeds meer zichzelf en gaan ze dat steeds bewuster inzetten in zowel hun privé- als hun zakelijke leven.

#metoo 😉

In mijn geval betekent het dat ik mijn bedrijfsaccent een pietsie verschuif. Of nee, dat ik m’n werkveld uitbreid. Wat ik doe, vind ik helemaal geweldig. Maar ik mis iets. Het komt erop neer dat ik mezelf mis.

Niet als in: ik ben met vakantie en ik mis het thuisfront. Dat zou wat zijn, haha! Ik heet geen Narcissus (of Narcissa, dan). Ik bedoel het anders; ik mis sommige delen van mezelf.

Wacht… Ik leg ’t ff uit met een kleine omweg.

De ene klant is de andere niet. Je hebt klanten en fans – dat is een wezenlijk verschil. En uiteraard werk jij alleen maar met fans.

Maar wat nou als die fan zich gedurende jullie samenwerking ineens ontpopt als een klachtpatser? Wat doe je dan?

Ben jij ook meestal De Persoon die opdraait voor De Regelklusjes? “Omdat je dat zo goed kan”, volgens de mensen om je heen (die er zelf geen zin in hebben)? Ben jij, kortom, De Kartrekker?

Welkom bij de club!

Ik ben ook zo iemand en moet er echt voor waken dat als ik iets wil, ik niet ook automatisch de regelaar ben. Als ik het níet regel, gebeurt het meestal ook niet. Of niet goed. Daar moet ik dan maar mee leren leven.

Een jaar of 10 geleden, toen ik 26 was, was ik me totaal niet bewust van het kwaad dat kan schuilen achter veel leuke activiteiten hebben naast een fulltime baan.

Totdat ik hartkloppingen kreeg terwijl ik met m’n cello op mijn rug naar een repetitie liep, duizelig werd en letterlijk tolde op m’n benen.

Open deur…

Maar het is wel echt zo.

Het is zó gaaf om te merken dat een open houding – ik ben immers een open boek – anderen onbewust aanspoort om ook open(er) te zijn! Hoe meer ik mijn (maffe) zelf ben, hoe beter dit werkt.

Steeds vaker delen mensen die me niet of nauwelijks kennen hun diepste zielenroerselen met me. Ze zijn dan zelf verbaasd dat ze al die intieme informatie delen, maar ook blij. Omdat ik oordeelloos luister en ze met ongebruikelijk doch nuttig advies op weg help.

Afwisseling, nieuwe dingen beleven, nieuwe mensen leren kennen, avontuur, lol hebben, lekker gek doen. Daar houd ik van. Hoe gekker, hoe leuker. Mits niet gevaarlijk gek, natuurlijk. Ik barst gerust midden op straat in een lied uit of doe er een rondedansje met een vriendin als alternatief voor een high five.

Het maakt me daarbij ook echt geen *** uit wat mensen van me vinden. Daar maak ik me niet druk om, daar heb ik helemaal geen tijd voor. En ook geen zin in.

Hokjes, sleur, routine, vast ritme… Ik kan er echt niks mee. Sommige mensen passen prima in hokjes en leven bij de gratie van vastigheid; ze voelen zich daar zeer senang bij. Ik niet. En verreweg de meeste mensen om mij heen ook niet, zowel vrienden als klanten.

Bij mij is elke dag anders, daar krijg ik energie van. Onvoorspelbaarheid: I LOVE it!

Drukte – rust.
Inspanning – ontspanning.
Uitgeput zijn – fit zijn.
Stress – ontspanning.
Tijdgebrek – tijd over hebben.
Moeten – willen
Hard werken – zacht werken.

Ik schreef eerder al blogs over deze tegenstellingen, zoals Heb jij ook hoogontspannen verwachtingen van je vakantie? en Het is makkelijker vlammen met het vuur aan je schenen.

Het blog van vandaag is er één in dezelfde ‘verzameling’.

…er één die je makkelijk onthoudt. Al is dat niet het enige criterium.