We zaten jaren geleden naast elkaar bij een cursus timemanagement en belandden in de pauze aan dezelfde tafel. We kenden elkaar nog helemaal niet, maar Daniela stelde meteen ’n vraag over muziek leren, omdat ik tijdens het voorstelrondje zei dat dat mijn achtergrond is. “Ik speel piano, maar kan geen noten lezen. Dat moet ik echt eens leren.” Ik vroeg waarom. Zij: “Omdat dat zo hoort. Als je muziek speelt, moet je ook noten kunnen lezen.”
Ik vroeg of ze er last van had.
Speelde ze wel ‘ns samen met anderen? “Nee.”
Had ze les en moest ze daar wel ‘ns van blad lezen? “Nee.”
Waarom wilde ze dan leren noten lezen? “…”
Ze bleek het heerlijk te vinden om voor zichzelf te spelen. Vroeger, toen ze nog pianoles had, speelde de docent een stukje voor en dat deed ze dan na, net zo lang totdat het vloeiend ging. Zo bouwden steeds meer stukjes zich op tot een volwaardig stuk. Dat speelde ze dan uit haar geheugen. Ook oefende ze zelf met stukjes van zangmelodieën naspelen, door van gehoor zelf de juiste noten te zoeken.
Beleefde ze plezier aan deze werkwijze? “Ja.” Ik zei dat zij iets kan waar heel veel mensen incl. professionele musici jaloers op zijn. En het is toch haar hobby? Plezier is dan het belangrijkst.
Hadden we in een paar minuten weer een ‘must do’ uit haar drukke leven geschrapt. Over timemanagement gesproken…
Zij blij, ik blij. Want we hadden superleuk contact en bleken helemaal op dezelfde golflengte te zitten. Er volgden nog heel wat lunches en andere uitjes.
De hamvraag (pun intended) is: waarom vinden mensen dat ze dingen anders moeten doen, terwijl hun manier prima werkt voor hen?
Dat heeft te maken met het imposter syndrome. Volgens Wikipedia betreft het bedriegerssyndroom mensen “die niet in staat zijn hun prestaties te internaliseren. Ondanks externe bewijzen van hun competentie houden deze mensen het gevoel of de overtuiging dat ze bedriegers zijn en hun succes niet verdienen. Zij schrijven hun successen toe aan externe omstandigheden zoals geluk, goede timing of misleiding van anderen waardoor die hen voor intelligenter en competenter houden dan zij zelf menen te zijn, en mislukkingen schrijven ze toe aan eigen falen.”
Dit komt voornamelijk voor bij slimme, gevoelige mensen. Want hoe slimmer, hoe meer je ziet wat je niet kunt en dan voel je je sneller ’n bedrieger. Veel mensen denken dan: “Echte musici die jarenlang hebben gestudeerd, kunnen lang niet altijd iets zomaar naspelen. En ze lezen allemaal notenschrift. Dus wat ik doe, kan nooit echt zijn. Ik ben een nepperd.”
Doe jezelf dit niet aan! JOUW manier is prima, wanneer ‘ie werkt. Vind je jouw manier ongeloofwaardig en staat er al ’n taak op je lijst?
Denk dan nog ‘ns na:
Is je antwoord bij 2 en 3 ‘ja’? Niks meer aan doen.
Scheelt je bakken met tijd, misschien ook nog geld èn het is goed voor je zelfvertrouwen.
Jij bent slim en anders. Omarm dat. Anders goed is ook goed.
