50 tinten grijs? Mijn wereld bestond lang uit slechts 2 tinten: zwart en wit. Niks nuances – alleen de uiteinden van een spectrum. Lekker duidelijk. En kleuren? Die schitterden door afwezigheid. Of nou: wellicht schemerden er wat pasteltinten uit mijn binnenste door, maar dat was het dan ook wel.
Pas toen ik na jaren en jaren door allerlei struggles en levenslessen mezelf leerde kennen, kwamen die kleuren en nuances tevoorschijn.
Zo wist ik bijvoorbeeld eindelijk wat niet bij me paste en verbrandde dat schip dan rigoureus achter me, terwijl ik – naar later bleek – wellicht alleen andere zeilen nodig had gehad.
Ik kwam uit de vechtstand; ‘zwart-wit’ was een copingmechanisme.
Door mezelf te leren kennen, te ontdekken wat ik wil en wat ik nodig heb, en door uit mijn hoofd te komen – zoals dat zo mooi heet – en mijn hart ‘in het leven’ te roepen, werd ik rustiger. Mijn kleuren kregen ruimte om te ‘shinen’, om er nog maar een tweede kitschterm tegenaan te smijten. Ik zie sindsdien wel degelijk ’50 tinten grijs’ en ook hoe kleurrijk mensen zijn. Ik zie ze. Ik zie jou. Voorbij maskers en gedrag.
Weten wie je bent, wat je wil en wat je nodig hebt, geeft je dus veel. Heel veel. Onder andere zicht op jouw kleurenspectrum, zodat je je EIGEN leven kan gaan leiden. Zodat je authentiek wordt en het leven gemakkelijker.
50 tinten grijze muizen? Die hebben we al genoeg. De wereld heeft kleurrijke types nodig.
Wil je hulp bij de ontdekking van jouw figuurlijke kleuren? Ik help je graag. Je weet me te vinden.
